Aquí vos deixo un poema da omenexeada este ano das Letras Galegas, Maria Mariño a poetisa costureira que como non e de Noia. Se pinchades no tÍtulo ides a un enlace con máis poesias suas (perdon polo meu galego, e o que ten a falla de costume)
Tiven medo de bogar,
tiven medo de auga crara.
Anque fora cuns bos remos
anque fora na mar calma,
¡non bogaba!, ¡non bogaba!
O medo xa non sei del.
Xa secou aquel mar longo.
E sin saber donde veu,
si é doutro ou é meu,
navego nun mar de fondo.
6 comentarios:
fermoso poema paula. de tódolos xeitos, onte lín uns versos, que tiña juancho para o especial, que estaban moi ben. a ver si pola tarde os encontro e póñoos aquí.
Los poemas de gente gallega, en su lengua se sienten más... no se, quizás pase con todas las lenguas...
Cuanta mujer aun sin reconocer!
oye.... lo de gente gallega va por los gallegos, no? ;)
Eso, jajaja
Me he explicado un poco mal. Hoy, como es lunes-miercoles mis neuronas no me trabajan...
por certo, si queredes escoitar este poema cantado por xente galega, aquí tedes a Uxía Xenlle cantando Vogar.
Tamén tedes dous vídeos de poemas dela recitados por Yolanda Castaño e Ana Romaní. (Están en Windows Media e non sei si irán en MacOs).
No puerdorrr con Yolanda castaño
Publicar un comentario